Je ouders kunnen deze controle die jij wilt niet naar je toeschuiven. Het is allemaal vervelend wat er is gebeurd, maar alle dingen die jij opnoemt zijn gevolgen van hetgeen wat jou het meest dwars zit: de scheiding. En daar moet je op de een over andere manier bovenstellen.
Therapie werkt niet? Waarvoor had je dan therapie nodig? Had je een luisterend oor nodig, was dat het? In ieder geval, waarom ben je er niet mee gestopt op het moment dat je zeker wist dat het niet hielp. Er zijn genoeg andere personen die jou kunnen helpen. Bijv. de leerkrachten bij jou op school, waarschijnlijk zijn die het meest van belang in dit verhaal. We zijn nog maar 4 weken echt bezig op school, dus alles valt nog te herstellen. Als jouw leraren op de hoogte zijn van jouw situatie willen ze jou ook speciaal begeleiden zodat jij je punten haalt, je aan je vader laat zien dat je goed bezig is met school (want serieus. dat is het ook. Geen goede cijfers, geen lol. Daar ben ik mee opgegroeid in ieder geval) en laat hij je wat meer gaan met je vriendinnen. Maar wat hij graag wil zien is dat jij jezelf kan redden, en omdat hij dat niet ziet beperkt hij veel voor je. Da’s allemaal vervelend, maar het zou toch motiverend moeten zijn door toch wat meer je best te doen. Je geeft aan dat je last hebt van blackouts bij je proefwerken, of te wel faalangst, maar hiermee moet je echt even naar de docent. Ik denk ook mede dat de scheiding en je thuissituatie hierin meewerken, maar echt: faalangst vraagt toch om begeleiding als je er zelf niet mee weet om te gaan. En wat betreft die eenzaamheid. Tja, ehm.. wat ik doe is vaak films op de achtergrond aan te zetten, maar dan alleen de audio: je kunt een verhaal volgen, mensen praten op de achtergrond, maar het hoeft niet af te leiden van je studie. Ik vind het heerlijk die verhalen even volgen. Desnoods kun je natuurlijk ook even iemand bellen. Je moeder bijv. Iemand. Zolang je tenminste nog iemand gehoord hebt in die stilte.
De touwtjes liggen in jouw handen.
