Hoi allemaal.
Ik ben nieuwe hier en weet ook niet zo goed waar ik met mijn gedachtes etc heen moet.
Ik hoop dat er mensen zijn die mij begrijpen? En mij niet veroordelen.
Ik ben inmiddels 10 jaar samen met mijn man. 2 kinderen samen. Wij hebben alles goed voor elkaar en houden van elkaar. Natuurlijk is er wel eens ruzie maar dat is (lijkt mij) wel normaal.
Nu na 11 jaar krijg ik ineens een email van mijn ex.
Wij hebben 1 jaar samen gewoont en er is veel gebeurd. Ik was zwanger van hem, maar zijn het kind verloren. Hij was niet de makkelijkste, wij waren ook erg jong. Ik was toen 18 en hij 19(toen ik zwanger was)
Ik trok het gewoon niet meer, dus was ik voor een weekje bij mijn ouders op bezoek. (ik was naar een ander land verhuist voor hem)
Toen kreeg ik ineens via MSN foto’s van een buurjongen. Dat mijn vriend met een andere vrouw liep en haar kuste etc.
Dus na veel gestress ben ik terug naar mijn eigen land verhuist. Ik hield nog van hem. Hij kwam nog eens bij mij op bezoek etc, ik had hem een tweede kans gegeven. Helaas liep het toch niet zo goed en maakte ik er een einde aan.(relatie van 2, 5 jaar) En dat deed echt pijn.
Ik zat er lang mee..
Toen kwam mijn man in beeld en was ik weer gelukkig.
Maar, nu krijg ik na 11 jaar een email van hem. (In de tussen tijd had ik, geloof 2014 al eens een mail van zijn moeder gehad hoe het daar ging dus wist ik al een paar Dingen,hoe zijn leven verder was verlopen..)
In de mail stond dat hij graag met mij wilde praten. Ergens wilde ik niet. Maar wilde dan toch aanhoren wat hij te vertellen had.
Hij heeft spijt van alles, ook het verlies van ons kindje. Hij zit met alles en wilde al heel lang met mij er over praten. Ik heb hem ook nooit helemaal kunnen vergeten, maar mijn gevoelens waren toen in haat verandert. Dat maakte het mij altijd wat makkelijker.
Nu ik hem gesproken heb en een foto van hem gezien heb, mis ik hem ergens, of missen? Ik weet niet hoe ik dat moet beschrijven. Ik vind het erg lastig.
Mijn huwelijk zet ik voor hem zeker niet op het spel. Maar wat moet ik er nou toch mee, contact toch maar verbreken? Contact houden? Ergens heb ik spijt dat ik hem überhaupt geantwoord heb.
Maar ik heb veel niet kunnen verwerken. Nu kon ik hem eindelijk over die dingen aanspreken en kreeg eindelijk normaal antwoord op al mijn vragen. Vroeger viel niet met hem te praten.
Maar, hoe verder. Een fijn leven wensen en blokkeren? Of gewoon vrienden blijven die elkaar af en toe spreken?
Voor hem ligt het anders, hij is niet getrouwd, geen vriendin. Wel 2 Kids. En zegt ook wel eens dat hij mij mist en mij het liefst terug had. Dat hij de tijd wilt terug draaien etc. Ik reageer er altijd kortaf op, want daar komt hij vele jaren te laat mee.
En ik ben gelukkig met mijn man.
Alleen echt, pff hij brengt mij toch ergens uit balance.
Wat moet ik er toch mee?
Ik hoop dat iemand advies heeft?!
Alvast bedankt voor het lezen.. Veroordeel mij niet, ik ben gewoon een mama die het even niet meer weet..
(vreemd gaan of mijn man verlaten, geen optie voor mij. Ik hou van hem en mijn gezin)
Groetjes, momma
