Beste meiden,
(NB: sorry voor mijn lange verhaal)
Ik (19) heb al een relatie van meer dan 4 jaar, maar er zitten mij een aantal dingen dwars. Mijn vriend en ik hebben verschillende interesses, maar qua persoonlijkheid en karakter passen we wel goed bij elkaar. Laat ik maar gelijk straight to the point zijn.
Het voelt net alsof ik nooit op de eerste plaats kom bij hem. Het probleem is (?) dat hij TE zorgzaam is voor zijn familie. Er hoeft maar iets te gebeuren en hij zegt onze afspraak af en ‘rent’ naar zijn familie toe. Hij is tevens ook erg binnengesloten, dus met hem praten gaat vaak erg moeizaam. Mij is bij gebracht: je houdt je aan je afspraak! Behalve als het urgent is, dan kan ik er wel begrip voor tonen om de afspraak te verschuiven naar een andere datum.
Hij woont bij zijn vader en moeder thuis. Bij hem wonen nog zijn 2 broers die beiden getrouwd zijn. Beiden broers hebben tevens 2 kinderen (die wonen daar ook samen met hun vrouwen).
Mijn vriend zegt dus soms onze afspraken af, om ‘op de kinderen te letten’ (!?). Ik vind het wel lief van hem en het is ook goed dat hij zorgzaam is, maar hij doet net alsof hij de vader is van de kinderen!! Ze hebben zelf besloten om kinderen te maken, zadel dan niet anderen ermee op!
Vandaag bijvoorbeeld ook… Ik zou met hem gaan leren in de bibliotheek (was geen echte afspraak, maar er waren plannen om af te spreken). Zijn moeder is opgenomen in het ziekenhuis en kan elk moment ontslagen worden. Hij zei dus van: ‘Ik kan niet meekomen, want ik moet thuis blijven en wachten totdat mijn moeder ontslagen wordt uit het ziekenhuis, zodat ik haar kan ophalen’. Vervolgens reageerde ik daarop en zei dat het maar 30 minuten duurt voordat wij weer thuis zijn (van de bibliotheek). Vervolgens kwam hij met een compleet andere argument en zei: ‘Ik kan niet meekomen, want ik moet thuis op de kinderen passen’. Ik reageerde daar weer op en zei dat het niet zijn verantwoordelijkheid is! Tenslotte zei hij dat hij toch TE moe was om nog af te spreken.
Dit gebeurt wel regelmatiger en gebruikt hij dan wel andere redenen, zoals: ‘ik moet thuis blijven, want ik moet boodschappen doen met mijn moeder’ o.i.d. Ik heb ook gemerkt dat zijn familie ook maar 1 keer hoeft te roepen en hij zegt zijn afspraken af (ook al KAN hij eigenlijk niet door zijn school etc.)
Vanaf vandaag heb ik ook besloten om een soort van ‘dagboek’ bij te houden, gedurende een periode van 1 maand. Daarin vermeld ik die keren dat hij mij heeft afgezegd en vervolgens kan ik hem daarmee confronteren. Maar ben ik wel goed bezig? Ben ik niet een zeurkous aan het worden? En hoe kan ik hier het beste mee omgaan?
Hij is tevens ook een huismuis (niet dat dat erg is), maar ik ben juist iemand die naar buiten wilt en leuke dingen wilt doen. Zijn ideale dag is: ‘uitslapen, eten, film kijken en computeren’. That’s it! Ik vraag hem ook vaak om mee te gaan naar buiten en om uit te gaan, maar bij mij is ook de ‘drang’ om leuke dingen te doen afgenomen. Ik zit ook vaak met hem thuis ‘niks’ te doen. Ik neem het hem niet kwalijk dat hij zo is, maar ik voel me net opgesloten. Ik wil ook op vakantie met hem, maar hij heeft niet echt ‘de drang’ ernaar. Als ik met hem weg ben, maakt hij de hele tijd opmerkingen dat het ’te ver lopen is’ en dat hij ‘nu al thuis kon zijn’. Hij brengt het op een grappige manier over, maar ik weet dat hij het wel meent.
Moet ik me dan aanpassen en thuis blijven zitten of moet ik hem de hele tijd meesleuren? OF zijn we gewoon te verschillend? En hoe kan ik met hem praten erover? Hij is nogal binnengesloten…
Ik ben nog jong en wil genieten van mijn leven! Ik wil niet de hele tijd thuis zitten en niks doen…
Bedankt dat ik mijn verhaal kwijt kon en dat jullie de tijd namen om dit te lezen!
Groetjes,
superwoman103
PS: Dit gebeurt niet bij elke afspraak dat we maken! Regelmatig gaan de afspraken wel gewoon door.
