waarschijnlijk hebben jullie het wel in het nieuws gehoord, een meisje van zestien die vrijdagavond is aangereden op de antwerpse steenweg en die gisteren is overleden.
dat meisje, sophie van de heijning is een vriendin van mij.
is ben dan wel twee jaar jonger maar sophie was geliefd door iedereen op mater-salvatoris.
toen het nieuws gisteren bekend raakte, was echt iedereen aan het wenen zelfs de leerkrachten. het beeld was hertverscheurend.
niemand kon het geloven, er was verwarring,verdriet maar ook woede.
het meisje met het gouden hart was dood.
gisterenavond was er een stille mars waar ik jammer genoeg niet heen kon.
vrijdag wordt er om 11u00 een minuut stilte gehouden en ’s avonds om 19u00 is er een herdenking op de plaats van het ongeval waar ik dan ook heen ga.
mijn manier om het te verwerking is erover praten en als er geen woorden meer zijn elkaar troosten met knuffels. ook wenen is een manier waarop ik het een plaats kan geven. het is geen schande om te wenen, het is zelfs een teken dat je ook gevoelens hebt en om die persoon gaf.
sophie schat, we zullen je nooit vergeten. uit het oog maar nooit uit het hart
