Even van me afschrijven Wijzigen
Ik ben nu al tegen iemand aan het praten op msn waar ik mn verhaal wel bij kwijt kan, maar ik moet even mezelf vermaken, dus schrijf ik alles op. Ik hoef hier niet per sée reacties op, het gaat er even om dat ik het kwijt ben.
Dit gaat even over mijn f*cking scoliose, waarvan ik teveel last heb
4 weken lang heb ik eind van het vorige schooljaar thuis gezeten. Niet alleen dat, daarvoor ook al weken eigenlijk. het heeft me 6 weken gekost om het ‘pijncijfer’van mn rug van 10 op 7 te krijgen, en zelfs dan speelde het nog op.
Na 12 weken vakantie, was vandaag dan mn eerste schooldag. Ik keek er wel een beetje naar uit, echt een doel, goede cijfers halen, zorgen dat ik dit jaar niet over hoefde te doen wegens verzuim i.v.m. rug enzo… Kom ik op school, en ja hoor, in het 2e uur is het al raak.
Mn linkerbeen verlamt zo nu en dan, ik kan door de grond zakken van de pijn, en krijg gemene vragen toegeworpen. Waarom moest ik geen toetsen maken in de toetsweek, en hun wel? Tsja…diep ademhalen, omdraaien en weg hinkenlopen
6/7 uur gym, rennen. Ik moet meedoen, want ik heb geen briefje bij. Ik ren met 1 been, andere probeer ik een beetje te mikken als ie uitvalt, en strompelend doe ik pyramide loop.Ik laat me niet kennen en zet mn ijzeren gezicht op. Ik voel mn wervelkolom in mn longen prikken en de steken worden overal rond de wervels erger en erger. Nadat ik klaar ben, wil ik neerploffen op de grond, maar ik word overeind getrokken. ‘Nee, dat doen we hier niet!’
Hockey, nog erger. Krijg een bal tegen mn boobie, scheen en de meest pijnlijke plek op mn rug. Face of steel, en doorgaan. Ik laat me weer niet kennen, hou mn tranen in en scoor een paar goals om te showen dat ik nog steeds een keiharde bikkel ben, niet bang voor een stokkie tegen mn schenen.
Als ik een uur later thuiskom, ben ik dood van de 3km op de fiets, laat de hond los, en plof met schoenen en jas nog aan op de bank neer, bel huilend mn vader op en strompel naar de keuken voor een overdosis pijnstillers, omdat ik toch iets wil proberen. 0,0% effect, had ik kunnen weten.
Nu slaat vooral de wanhoop toe. Ik krijg een MRI, next month. Wat zullen ze vinden? Hoe doe ik dit met school? Kom ik morgen wel mn bed uit, of niet?
Mn pa heeft gekookt en voor de hond gezorgd, na wat lol en een douche ging het wel beter, maar nog niet zoals het hoort. Ben nu aan het janken op msn omdat er toch nog zulke lieve mensen bestaan aan wie je je verhaal kwijt kunt. En ohmijngod, wat ben ik bang voor de toekomst.
Bedankt voor het lezen :’)
