@x_Evaa wrote:
Niemand kan het ooit goed maken voor wat ik heb gedaan.
Ik schaam me, voor mijn gedrag, voor wat ik heb gezegd.
Ik dacht dat ik alles wist en dat ik mijn ouders niet nodig had.
En dat ik het allemaal wel alleen aankon..
Op school gaat het zo slecht, zo vaak de les uit gestuurd, boos agressief, maar dan heb ik mezelf niet meer onder controle en gaat het fout.
Ik deed mijn ouders pijn mijn leraren, en vooral, ook mijzelf.
Want waarom ik dat allemaal deed wist ik ook niet.
Ik wist wel dat ik moest stoppen voordat het nog erger werd.
Maar mijn gevoel zei dat het niet erg was.
Dus ging ik maar door en door.
Totdat het echt fout ging..
Sindsdien loopt alles fout.
Ik ben zo veranderd!
Vroeger was ik een meisje die niet eens een ijsje durfte te vragen nu heb ik zo’n grote mond tegen leraren! Ik maak me zorgen over wat ik allemaal heb gedaan.
Alles is mijn schuld..
Soms wil ik ermee stoppen maar dan zijn er altijd nog mensen die mij erdoor heen helpen….
Dan wordt het tijd om eens goed “sorry” te zeggen tegen mensen. Jouw gevoel kon toen niet zeggen dat je ermee op moest houden, maar dat doet het nu dan. En als je je schuldig voelt, dan laat dat ook met eerlijkheid tonen. Excuses hoeven niet meteen direct worden aangevaard, maar als er wordt gezien dat het meent – en vooral bij ouders en leraren – dan wordt dat gezien als een moedige daad en zijn ze ook eerder geneigd om met een gezonde lei te beginnen. Ik zeg al vaker op girlzforum: een verleden valt niet terug te draaien, maar het valt wel te verbeteren. Begin bij je ouders, dan je leraren en dan eventueel je vrienden (als je daar ook naar hebt tegen gedaan). Desnoods vertel je aan een van die mensen waarom jou die dingen dwars hadden gezeten, maar dat je nu inziet dat het vreselijk fout was om zo te gedragen en je dat je daar spijt van hebt.
“Stoppen” met het leven (als dat wordt bedoeld met de laatste zin) is wat Benthe11 zegt niet een oplossing. Sterker nog: het is een makkelijke weg die goed lijkt te zijn, maar dat is slechts een illusie. Als je dood bent heb je niets aan geluk. Geluk komt niet aanwaaien, daarvoor moet je dingen doen. En ik denk; als je bij je familie al de stap moedig durft te wagen om je excuses aan te bieden, dat jou dat veel fijner en gelukkiger laat voelen. Wees niet bang!
