Okay, dus. Jullie moeten me even door dit hele riellekje meetrekken. Anders weet ik het ook niet meer.
Zoals ik in chat & klets topic zei: ik date.
Ja en hij is heel leuk. Ik ben eigenlijk heel erg verliefd op hem. En hij geeft hier en daar wel hints terug, maar het blijft zo vaag.
Ik probeer er alleen zo nuchter onder te blijven, maar ik kan het niet helpen zegmaar, om hem zo snel mogelijk terug te smsn en weer te willen smsn.
Het is alleen… ik weet niet. Ik vind hem zo leuk, dat ik bang ben dat hij me dat niet vindt.
Ik voel me als een doorn; een soort bemoeizucht. Zo’n hevige verlangen naar interesse…
Nu zouden we morgen afspreken, maar hij heeft afgezegd omdat iets in het weekend hem heeft aangeslagen en nu moet hij daar over na denken. Woensdag vertrekt hij naar London… Het is iets waar ik normaal gesproken niet van wakker zou liggen alleen het voelt zo veel meer gecompliceerder.
Ik denk niet dat het met mij te maken heeft waar hij over moet nadenken. Het is alleen… ik weet niet; ik verheugde me er zo op. En hij zegt dingen als dat ik het niet verdien om worden afgezegd… hij vindt het zo fijn dat ik begrijp waarom het niet kan doorgaan…
… is dit een hint? Wil hij hiermee zeggen dat hij me eigenlijk niet ziet zitten? Ik bedoel; ik ga altijd zo graag achter deze dingen aan. Ik vind hem zo leuk. Misschien wilt hij me van me afduwen.
Alleen al de gedachte dat het niet wederzijds zou kunnen zijn, doet zo’n zeer. Het is alsof je een bloemblaajdje na blaadje plukt en weet dat het geen zin meer zal hebben als er ‘hij houdt niet van me’ uitkomt.
En dan komt dat gevoel van fuck. Waarom moet ik het me weer zo op mezelf betrekken he? Waarom moet ik weer denken dat wat er ook aan de hand is, met mij te maken heeft.
Waarom doe ik weer zo fucking egoistisch?
Ik wou gewoon… ik wil gewoon weten wat ik er mee aan moet. Ik zal het heus wel overleven, maar ik mis hem nu al zo. Dit ben ik niet. Ik bedoel; ik mis nooit iemand echt. Dit voelde ik nog nooit zo voor iemand. Wie in hel ben ik geworden…