Hier een waargebeurd verhaaltje over mijn vis!
Zoals jullie misschien al wisten, heb ik een vis. De vis, genaamd Vis, heb ik al sinds ongeveer mijn 5e levensjaar, de precieze datum is echter onbekend. Nu zal je misschien denken ‘Dat is zal toch geen goudvis zijn?’ maar het tegendeel is waar. Vis is een goudvis, nu al rond de 12 jaar springlevend. Al jaren zwemt hij rondjes op de plank boven mijn bureau, rustig kijkend naar het mooie uitzicht: mijn kamer.
Van een klein vissie was hij gegroeid tot een grote, volwassen vis. Heel snel zwom Vis niet meer, aangezien hij ook een jaartje ouder werd.
Tot plots!
Op een slechte dag, een maandje geleden, zag ik mijn vis niet meer in zijn kom. Waar was hij? En toen zag ik hem. Tot mijn grote verdriet, lag hij achter de kom op de plank. Ik handelde echter snel, door hem gelijk terug in het water te dompelen, maar op het moment dat ik hem vast had, voelde ik dat hij helemaal droog was. Er was weinig hoop, maar ik gaf niet op, dus ik bleef hem onder water houden. Maar toen, wonder boven wonder, begonnen zijn kieuwen een heel klein beetje te bewegen, jolijt! Ik kon m’n ogen niet geloven, hij leefde nog.
Er was echter weinig hoop. Naarmate de tijd verstreek, bleef Vis zich niet bewegen en lag een beetje schuin op de bodem. Er was niet veel van z’n vinnen en staart over, aangezien hij helemaal uitgedroogd was. Ik vreesde voor zijn leven.
Tot mijn grote verwondering, was hij, toen ik de dag erna wakker werd, nog in leven! Enkel leek het erop dat de schubben begonnen los te laten.
De dagen erna ging het steeds beter. Meneer zwom weer een beetje op en neer en at ook weer wat. De vinnetjes begonnen weer normaal uit te zien, enkel de bovenkanten ervan, en de helft van z’n staart waren af aan het sterven.
Nu, na een maand, is hij weer helemaal de oude! Weliswaar een cm of 4 korter en een halve albino, maar verder weer volop levendig!
Mijn vis = _O_
