Heee Girlz,
Ik had me voorgenomen niet meteen met een dilemma-topic te gaan beginnen, maar dit forum is er niet voor niets dus vandaar dat ik mijn vraag hier toch even neerzet in de hoop dat jullie mij kunnen helpen.
Ik heb sinds twee maanden een relatie. We zijn aan het begin erg snel gegaan en het leek allemaal niet beter te kunnen. Ik reed toen nog 9 keer in de week paard, dat hield in soms ook twee pony’s op één dag en dat kon niet meer in combinatie met mijn vriend. Hierdoor hem ik mijn leasepony per direct opgezegd (in goed overleg) en heb ik nog even een andere pony gereden maar toen gestopt op die stal & terug naar mijn oude stal gegaan.
Tot daar aan toe geen problemen totdat ik terug ging naar mijn oude paard. De eerste keer dat ik er geweest was, was ik natuurlijk helemaal in de wolken en zeker omdat ze zo goed op mij reageerde. Die middag kreeg ik te horen dat de vader van een vriendin zelfmoord had gepleegd, een grote schok en ik dacht dat mijn vriend hier wel mee om kon gaan, maar hier begon de ellende.
Die avond nog vertelde mijn vriend dat hij bang was dat ik geen tijd meer voor hem had nu ik mijn paard terug had. Ik probeerde hier goed op in te gaan, maar dit eindigde in onze eerste “ruzie”. Toen goed uitgepraat en is het ongeveer 5 dagen goed gegaan. Hij had toen op vrijdagavond een feestje en had al een aardige slok op. Hij begon een beetje vervelend te doen en vroeg me toen naar mijn plannen voor de volgende dag: Ik zou naar mijn paard gaan. Toen kwam de opmerking: “Is goed, ik heb morgen toch een fikse kater dus dan kun jij wel naar Isala gaan, geen probleem”.
Dat is zijn insteek nu, vier weken later, nog steeds. Wanneer het hem uitkomt kan ik mijn gangetje gaan, maar als mijn vriend thuis zit wil hij al mijn tijd hebben. Hij zegt van niet, maar het is wel degelijk zo. Na vier weken ruzie en dan weer een paar goede dagen heb ik het wel gehad, het sloopt me gewoon. Niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk kan het gewoon niet meer zo doorgaan.
Vanavond hebben we een pittig gesprek gehad, gelukkig zette hij zich dit keer niet in de slachtofferrol. We zijn het er beide over eens dat het op deze manier gewoon niet verder kan, we zijn nu beide ongelukkig. Maar wat moeten we doen?
Hij wil verder gaan, het in ieder geval nog proberen. In mijn ogen is proberen eerder uitstellen omdat ik het claimerige gedrag meer zie als een eigenschap en dat dat dus niet bepaald af te leren is.
Wat zouden jullie doen in zo’n situatie?