Hoi,
Ik zit hier erg mee en wil het graag kwijt..
Op de basisschool ben ik erg gepest. Door niet alleen de kinderen uit mijn klas, maar ook door de juffen en meesters zelf.
Ik kon beter mijn mond houden want veel nuttigs kwam er nooit uit. Ik was dom, lelijk, annorexiapatient (niet waar), zou niet ver komen met mijn leven, onnodig in de wereld, een mislukt kind en ga zo maar door.
Mijn zelfvertrouwen daalde en daalde natuurlijk en ik voelde me steeds ongelukkiger..
Werd in elkaar geslagen door kinderen maar durfde nooit iets terug te doen.
Ik had nog hoop voor een nieuwe start op de middelbare school. Ik zou er heengaan met mijn beste en enige vriendin toen die tijd. Hielpen samen op een boerderij waar we het erg naar onze zin hadden! Ik had er erg veel vertrouwen in en hoopte dat ik daar dan werkelijk mijzelf kon zijn, en dat de mensen mij zouden accepteren zoals ik werkelijk was!
Helaas verliep dit heel anders..
Mijn toenmalige beste vriendin Rikki (schuilnaam) veranderde erg. Ik denk omdat ze er graag bij wou horen en daarom maar mee deed met de rest.
Ik had inmiddels af en toe een paar meiden gesproken uit mijn klas en vond ze best aardig!
Van de een op de andere dag spraken ze niet meer tegen me. Blijkbaar had Rikki allerlei dingen over mij verteld die niet waar waren.. Ze stookte de hele klas tegen mij op en niemand zei nog een woord tegen me. Ik was verbaasd, hoe kon mijn beste vriendin dat nou doen?! Toch gaf ik nog steeds evenveel om der, dacht dat het een vergissing was.
Op de boerderij waar we samen hielpen werd het ook steeds minder leuk. Ze deed arrogant, zei kwetsende dingen en ik deed alles fout.. alweer..
Op school werd het erger en erger. Ze scholden me uit, wachtten me op, en zelfs op msn gingen ze door. Ik was de grootste fout op deze wereld zeiden ze.
Ik ben naar mijn mentor gegaan en heb het verhaal verteld. Haar antwoord was ‘Stel je niet zo aan. Het is zeker een verhaal voor aandacht. Zulke mensen heb ik gelijk door.’ Ik vertrouwde niemand meer, sloot mezelf op op mijn kamer en zei niks.
Het bleef zo doorgaan en ik praatte nog steeds niet dus begon in mezelf te snijden.
Ik begon te geloven dat ik de grootste fout was op deze wereld en vond dat ik mezelf moest straffen. Ookal deed het zeer, ik verdiende het.
Mijn ouders hadden allang door dat er flink wat met me aan de hand was.
Ik wou het steeds niet vertellen, maar op een nacht heb ik gillend in bed gelegen.
Toen dwongen mijn ouders me om het te vertellen, dus deed ik dat maar..
Mijn ouders vonden het vreselijk voor me en waren zelf ook erg van slag. Ze hadden net als mij gehoopt op een nieuwe start op de middelbare school.
Ik wou absoluut niet meer terug naar school, en ben daarom 3 dagen thuis gebleven om even tot rust te kunnen komen!
Helaas kon ik niet voor altijd thuis blijven, en toen ik op school aankwam lag er een briefje op mijn schooltafeltje. ” Je bent nergens goed voor. Niemand zal jou ooit missen als je dood bent. ”
Ik ben na de les weggelopen van school. Ik had er geen zin meer in.. Waarom deden mensen dit toch bij mij? Wat had ik gedaan?
Ik ben een stuk gaan lopen en gaan nadenken waarom ik eigenlijk nog leefde..
Ik kon niet zoveel bedenken. Alles was weg en kapot gemaakt. Ik was beschadigd van binnen en buiten.
Ik wist dat mijn ouders waren werken dus ben naar huis gegaan.
Heb in de schuur gezocht naar touw.. dat opgehangen..
ik was er klaar voor, klaar om weg te gaan van deze wereld, weg van de ellende. Wie zou mij missen? Waar was ik goed voor?
Op dat moment kreeg ik een sms. Hij was van mijn moeder.
‘Lieve schat, ik wil even zeggen hoe trots ik op jou ben. Je bent voor altijd mijn kanjer!’
Op dat moment besefte ik dat er wel een reden was waarvoor ik leefde. Ik zou er ook wel komen! Ondanks wat de mensen tegen mij zeiden! Mijn ouders zouden mij helpen!
Toen mijn ouders thuis waren heb ik alles verteld, tot in elk detail!
Ze braken en we hebben met zijn 3en zitten huilen.
Ik ben hierna naar een andere school gegaan en daar een echte nieuwe start gehad.
Met mensen die mij accepteerden voor wie ik ben!
Ik ben mijn ouders zo dankbaar dat ze mij hebben geholpen! :love:
Nu gaat het opzich wel goed met me. Ondanks dat het een poosje is geleden nu heb ik nog steeds er last van. Ik vertrouw mensen inmiddels weer ietsje meer, maar dat zal nooit 100% worden. Littekens vanbinnen en buiten zullen altijd blijven bestaan.
Mensen hebben soms niet door wat ze aanrichten! Let op met wat je zegt of doet..
Je kunt er veel schade mee aanrichten!
Groeten Lisa
